Er is een tijd in de nacht, vlak voor het ochtendgloren, waar kwade demonen uit hun schuilplaats komen en de mannen die ze voor de lol ontmoeten, rondduwen.

Twijfels over die marteling in trance, de noodzaak om stevigheid te vinden in een tijd waarin elke voetstap niets anders tegenkomt dan incertiviteit, een verlies aan oriëntatie op een privé-reis naar het eindpunt… om vervolgens sterker terug te komen met een instinctieve dierlijke energie en absoluut verzekerd te zijn van een wil om te leven. Dit is de manier waarop de man, zwaaiend, bibberig, maar altijd zijn verticaliteit vindt.

Fadjiri is een scharnierpunt in het werk van Serge Aimé Coulibaly : in deze extreme verkenning vond hij zijn eigen persoonlijke geschreven taal van de dans ; urgent, een directe spiegel van de labyrinten van het denken, zonder make-up, zonder concessies.